Chapter 3

Budzik to niewyobrażalne zło. Dzwonił i wibrował już od dobrych paru minut wywołując u mnie rosnącą wściekłość. Ściągnęłam z głowy poduszkę pod ,którą próbowałam schować się przed otaczającym mnie światem i wymacałam dłonią znienawidzony przedmiot. Rąbnęłam nim z całej siły o kant łózka ,żeby przestał wydawać z siebie te przeraźliwe piskliwe dźwięki. Kiedy zapadła głucha cisza westchnęłam cicho. Kiedyś tak nie było. Nie potrzebowałam budzika ,budziła mnie mama ,albo tata. Zza okna słychać było radosne okrzyki dzieci grających w piłkę lub bawiących się lalkami. Teraz tego nie było. Najmłodsze dzieciaki żyły w specjalnej części sektora ,tam były najbezpieczniejsze. Mamy i taty nie widziałam od wybuchu. Pamiętam tylko jak schowaliśmy się w bunkrze ,a później obraz zlewa mi się w jedną ,wielką czarną plamę. Wróciłam później do domu ,który domu już nie przypominał. Powybijane szyby ,drzwi wiszące na zawiasach. Czekałam dniami ,tygodniami i miesiącami. Nie wrócili. I wtedy pojawili się ludzie Bloom’a. Przeprowadzali rekrutację nieopodal mojego domu. Nie chcąc umrzeć z monotonii i rozpaczy stałam się jedną z nielicznych zyskując przy tym przyjaciół. Gdyby teraz ich zabrakło nie wiem, co bym zrobiła. Chyba nie przeżyłabym po raz drugi tak bolesnej rozłąki z bliskimi mojemu sercu osobami. Zrzuciłam z siebie brązowy koc i poczłapałam do łazienki. Po jakimś czasie doprowadziłam tę ruderę do stanu używalności. Tak ,zrobiłam to sama. Stałam pod strumieniem lodowatej wody beznamiętnie namydlając ciało. Szara codzienność mnie przytłaczała. Coraz ciężej żyło mi się z myślą ,że dawna rzeczywistość nie wróci. Musiałam nauczyć się bytować od nowa. Tak jak dziecko uczy się chodzić. Wychodząc z domu sięgnęłam jeszcze po bułkę. Była już lekko czerstwa. Dopiero świtało. Bezpańskie psy i koty przechadzały się pustymi ulicami skacząc sobie do gardeł. Jak zawsze ,codziennie rano wstąpiłam na zdezelowany już cmentarz.
- Cześć dziadku – wyszeptałam pochylając się nad niewielkim nagrobkiem ,a raczej tym co z niego zostało. – u ciebie chyba się dużo nie zmieniło ,co? – uśmiechnęłam się lekko – u mnie zresztą też nie. Tylko Bloom ostatnio ciągle się wścieka. Dzisiaj mamy jakąś niewyobrażalnie ważną odprawę. Wiesz – zniżyłam nieco głos – trochę się boję, że każe nam zabijać. A ja nie chcę zabijać. Nawet takich mutantów. – westchnęłam cichutko i rozejrzałam się dookoła. Nie chciałam się przyznawać ,że zabijanie wywołuje u mnie sprzeczne emocje. Wstałam otrzepując kolana żegnając się cicho z dziadkiem i ruszyłam na odprawę.
***

- Styles jest sierotą – oznajmił Bloom. Dosłownie i w przenośni ,pomyślałam i zanim zdążyłam się opamiętać z moich ust wydostał się cichy chichot. Generał warknął ,a Lou posłał mi spojrzenie typu jesteś nienormalna. Przygryzłam dolną wargę i postanowiłam się ogarnąć. – żył na własną rękę pomiędzy sektorami. Od dziś będzie z wami w oddziale.
- Ale jak to? – wyrwało mi się. Znowu. – z całym szacunkiem ,ale generała chyba pogięło! – spojrzałam na Bloom’a i już wiedziałam ,że tego wybuchu mi nie daruje. – przecież może być szpiegiem ,albo zdrajcą. – dodałam po chwili zmuszając się do słabego uśmiechu.
- Uważasz mnie za idiotę Shannon? – spytał spokojnie patrząc mi prosto w oczy. Zaprzeczyłam nerwowym potrząśnięciem głowy. – i słusznie. –mruknął. – jeszcze jeden taki wybuch i zaprzyjaźnisz się ze szczotką i męskimi ubikacjami. – uśmiechnął się promiennie. Skarciłam się w duchu. Głupia. Głupia. Jestem głupia.
- Wyruszacie na misję – głos Bloom’a znowu był wyprany z emocji. - Ostatnio z różnych części sektora znikają zwiadowcy, macie się dowiedzieć, dlaczego i w miarę możliwości znaleźć i odstawić w jednym kawałku. Tu macie wszystkie potrzebne informacje o nich - położył na stole błękitno-granatowy nośnik pamięci. - Oczywiście Styles jedzie z wami.- dodał i wyszedł bez słowa. Liam sięgnął po urządzenie i zwrócił się do mnie.
- Przynajmniej znajdziemy Will’a. – uśmiechnął się pocieszająco.
- Życie ci niemiłe? – zagadnął Zayn. – dziewczyno, naskakujesz na własnego generała dwa razy w ciągu dwóch dni. – wzruszyłam ramionami. I w tym momencie przyszedł Harry. Uśmiechnął się ironicznie ukazując w policzkach urocze dołeczki. Zaraz. Chwila. Czy ja właśnie powiedziałam urocze? Chyba powinnam się poważnie zastanowić nad pytaniem czy jestem normalna. Serio. Westchnęłam w duchu i postanowiłam ignorować intruza.
- Patrzcie – przykuł naszą uwagę Niall odwracając w naszą stronę ekran z danymi ,które znajdowały się na nośniku. Will Rossi – moje serce podskoczyło. Lekko wypłowiałe ,blond włosy i miodowe oczy. Tak ,dawno go nie widziałam. Wiktoria Komova - Nawet ładna, wyraźnie zarysowane kości policzkowe, delikatny podbródek, błękitne oczy, ładnie skrojone, pełne usta, jasne blond włosy, wyglądała jak porcelanowa laleczka ,ale cały efekt psuło drwiące spojrzenie ,które rzucała. Skrzywiłam się. Poczułam jakby wierciła mi w brzuchu dziurę tym swoim niebieskim spojrzeniem. Lucas Anderson – blada twarz ,dużo piegów ,niebieskie oczy i tajemniczy uśmiech.
Pod wszystkim nazwiskami widniał duży ,czerwony napis ZAGINĘLI.
Przełknęłam ślinę. No nic. Misja jak każda inna. Przecież nie będę musiała nikogo ani niczego zabijać ,prawda?

dzisiaj króciutko. nie jestem zadowolona z tego rozdziału ,jest jakiś taki nijaki. no nic. :)

jaka pogoda u was? u mnie dzisiaj trochę pochmurnie ,ale nie jest źle. dziękuję ,dziękuję za 9 obserwatorów. *.* kocham was <3 i rachu ,ciachu proszę o komentowanie! 

dziękuję. 

ściskam.

xoxo